Maria Sotiropoulou

Στον  κήπο των Εσπερίδων Με λένε Αίγλη, παιδί της Νύχτας και του Έσπερου, εγώ μια Εσπερίδα, νύμφη, της Γαίας σύντροφος, προορισμένη να καρποφορώ το θαύμα. Κάτω απ’ τις φούστες τρύγησες τα χρυσά μου μήλα. Ξεφλούδισες με τα δόντια τον πικρό φλοιό, βύζαξες το χυμό μου. Το λυγερό κορμό αγκάλιασες κάτω απ’ τον πράσινο ουρανό των ταξιδιάρικων φύλλων, όπου βάραιναν οι μυρωδάτοι ήλιοι του χειμώνα, με στόλιζες την αέναη ανθοφορία ποτίζοντας τις ρίζες μου με τον ιδρώτα των άθλων σου, οργώνοντας τη γη μου με το υνί των ονείρων σου για ν’ απλωθώ πεντάμορφη στους επτά ουρανούς, καρποφόρα κι έκθετη στη βουλιμία των θνητών, γυμνή στους πέντε ανέμους, διψασμένη για πάθος, χορτασμένη οδύνη, ευάλωτη στην τρυφερότητα των αγγιγμάτων σου, έκπληκτη απ’ τη βουλιμία των επιθυμιών, τρομαγμένη απ’ τις επισημάνσεις της λογικής, παράτολμη στη βακχική μανία σου, υποτακτική στη νηνεμία, επαναστατημένη στην παραφορά της καταιγίδας, απαιτώντας τα πάντα κι αρκούμενη στο ελάχιστο, λοιδορώντας τον έρωτα κι ιχν...

Γκρίκλις = Greek -( Eng -) lish Η γραφή μας αύριο; Η γλώσσα πάντα εξελίσσεται σύμφωνα με τις ανάγκες επικοινωνίας. Είναι ποτάμι ορμητικό με μηχανισμούς αυτοκάθαρσης και δεν καλουπώνεται στα «πρέπει» των ειδικών και στο γύψο των γλωσσοαμυντόρων. Το «γλωσσικό» στον τόπο μας έγινε και όχι μόνο μια φορά αφορμή εμφυλίου και για πολλά χρόνια προσπάθησαν να καθηλώσουν τη γλώσσα στην αρχαιολαγνεία. Σταθμοί ήδη από τον Όθωνα οι φοιτητικές ταραχές για ν’ αποτρέψουν !! τη μετάφραση στα νεοελληνικά του Ευαγγελίου, ο Ψυχάρης και τελικά η καθιέρωση του μονοτονικού και της δημοτικής μετά την αγκύλωση της απλής καθαρεύουσας που είχε προσπαθήσει να επιβάλει η Χούντα. Όμως η γλώσσα είναι ζωντανή. Σωστό δεν είναι αυτό που συμφωνεί με τους γραμματικούς κανόνες, αλλά το αναγεννημένο από την καθημερινή χρήση, το δάνειο από τις ξένες γλώσσες που παγιώνεται σ’ ελληνικό και κυρίως αυτό που εκφράζει το σωστό κώδικα επικοινωνίας. Δεν αρκεί να είναι όμορφη μια λέξη πχ καλαθοσφαίριση πρέπει ν’ αποδίδει το...

Οικονομική κρίση στον Παράδεισο Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1998 ολοσέλιδο στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ μετά από μιαν επίσκεψη μου στο Μπαλί όπου είχε μόλις ξεσπάσει οικονομική κρίση. Τότε που μας ζάλιζαν τα αυτιά με τη «σκληρή» δραχμή δε φανταζόμαστε ότι και η Ελλάδα εντός ΕΥΡΩ θα βρισκόταν στην ίδια κατάσταση με τις χώρες της Ασίας. Ούτε μπορούσαμε να προβλέψουμε τον καταστροφικό σεισμό και το τσουνάμι, που έπληξε ακόμη πιο βαθιά τις οικονομίες αυτών των χωρών. Δεν έχει αλλάξει το παραμικρό από την ουτοπική μου ίσως οπτική στα γεγονότα. Αυτό που άλλαξε είναι η θέση των ελλήνων. Και των ρώσων που, αν και τότε ερχόντουσαν μέχρι και στην Ελλάδα φτωχοί  μετανάστες τώρα ξανάγιναν ισχυροί και τους παρακαλάμε να έλθουν σαν τουρίστες. Δεν απορώ πλέον γιατί οι ευρωπαίοι μας αντιμετωπίζουν με την αδιαφορία, που κι εμείς αντιμετωπίζαμε τους ασιάτες τότε. Κάθε χρόνο οι έρευνες επιβεβαιώνουν ότι ο παγκόσμιος πλούτος συσσωρεύεται στα χέρια όλο και λιγότερων από τους ελάχισ...

Το διαζύγιο Είχε καστανόξανθα σγουρά μαλλιά, που τύλιγαν σα φωτο­στέφανο το κάτασπρο πρόσωπο με τ' αρμονικά χαρακτηριστικά. Θα μπορούσε νάναι πολύ ωραία, αν δεν πλανιόταν, διάφανη σαν πέπλο στην έκφρασή της η μάσκα της ηλιθιότητας. Ήταν ψηλή για γυναίκα και το σώμα της καλοφτιαγμένο για τα ρωμέϊκα καλούπια, μα περπάταγε κάπως άτσαλα, σαν άντρας. Δημοτικό δεν πήγε, μόνο με λίγο μέσο και κάτι ιδιαίτερα, πήρε τ' απολυτήριο με χίλια ζόρια κι εκεί σταμάτησε. Προσπά­θησε κάμποσες φορές, πότε να γίνει μοδίστρα, πότε κομμώτρια, μα πουθενά δε στέριωνε. Φοβόταν τη θάλασσα, το σκοτάδι, τα πουλιά, όλα τα πουλιά από καναρίνι μέχρι πετεινό κι από φασιανό μέχρι αητό κι αυτά όταν έκλεινε τα 20. Έτσι πολύ χάρηκαν οι συγγενείς και γνωστοί, όταν αρραβωνιάστηκε μ' ένα ομορφόπαιδο μελαχρινό, μανιάτη άντρακλα, πλουσιόπαιδο ναυτικό, β' καπετάνιο κι όλοι απόρησαν και το σχολίαζαν : «Βρε το φουκαρά», κρυφόλεγαν μετά το «η ώρα η καλή» στραβός ήταν; γουρούνι στο σακί παίρνει; Που πάς ...

Παράλληλες ζωές Α. Γεώργιος Γεωργίου. Η ζωή μου; Γεμάτη στέρηση. Σ' ένα ξεροβούνι, δίχως τροφή αρκετή, δίχως ρούχα, ξυπόλητος, σ' ένα ψευτοκάλυβο που τόδερνε ο άγέρας, με λιά­νιζε στο ξύλο ο πατέρας, που ξέφευγαν τα πρόβατα σα μούπεφτε στο χέρι κάνα βιβλίο δανεικό, στο σχολειό μόνο πλάκες και κοντύλια υπήρχανε. Διάβαζα στο φώς του λυχναριού και μ' έβριζε ή μάννα, πού έκαιγα το λάδι τσάμπα. Ο δάσκαλος μούμαθε ότι ήξερε ο φουκαράς, μα εγώ ζη­τούσα πιότερα και κίνησα κρυφά για την πολιτεία. Δούλεψα μπακαλοπαίδι, λούστρος, χαμάλης στο λιμάνι, ζούσα σ' ένα υπόγειο πρασινισμένο άπ' τή μούχλα με άλλους τέσσερις από το χωριό, τρώγαμε το μουχλιασμένο τυρί πούστελνε η μάννα κρυφά από τον πατέρα, πηγαίναμε νυχτερινό. Άλλοι τελέψανε άλλοι απόκαμαν και τα παράτησαν μισά. Ήλθε και η Κατοχή,, σφίξαμε πιο πολύ τα λουριά μας. Πέθαναν καμπόσοι από την παρέα, παλέψαμε, ατιμήσαμε, μπήκαμε στη ζωή. Απ' όλους μόνο εγώ μπήκα στην Ακαδημία. Διάβαζα με­ρόνυχτα δανει...

Στο Σύνταγμα Ο Δημήτρης, όχι Δημήτριος, Δημήτρης Παπαδόπουλος, αρχιτέκτονας αυτοδημιούργητος, ήτανε φανατικός σοσιαλιστής. Φτωχόπαιδο ξεκίνησε από τ' ορεινό χωριό του, με μόνο του εφόδιο την ευχή των γονιών του, ήλθε στην Αθήνα, δούλεψε, τράνεψε κι έγινε ό,τι έγινε, ο φτασμένος αρχιτέκτονας της αριστοκρατίας. Ο Μίλτος Κονταξής ήταν δικηγόρος, γιός κι εγγονός δικη­γόρων, βαστούσε τη σκυτάλη μιας γενιάς μιας ολόκληρης αλυ­σίδας από αστικές οικογένειες, που διαδέχονταν η μιά την άλλη αμετακίνητα προσκολλημένες στη μέση γραμμή, ούτε πλούτος, ούτε φτώχεια. Συνομήλικοι, συμμαθητές στο γυμνά­σιο, φίλοι παρά την αλλιώτικη νοοτροπία τους, γύρω στα τριάντα. Συναντήθηκαν τυχαία στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα περίεργα είναι τόπος τυχαίων συναντήσεων για πολλούς ανθρώπους. —   Είστε; είπε διστακτικά ο Μίλτος. Είσαι; —   Μίλτο μου, φώναξε μ' ενθουσιασμό ο Δημήτρης κι έσμιξαν τα χέρια ανάμεσα στ' αδιάφορο πλήθος. Κάθισαν στο υπαίθριο σνακ μπαρ (έχει γεμίσει η Α­θήνα, όχι καφε...