Στον  κήπο των Εσπερίδων

Με λένε Αίγλη, παιδί της Νύχτας και του Έσπερου, εγώ μια Εσπερίδα, νύμφη, της Γαίας σύντροφος, προορισμένη να καρποφορώ το θαύμα. Κάτω απ’ τις φούστες τρύγησες τα χρυσά μου μήλα. Ξεφλούδισες με τα δόντια τον πικρό φλοιό, βύζαξες το χυμό μου. Το λυγερό κορμό αγκάλιασες κάτω απ’ τον πράσινο ουρανό των ταξιδιάρικων φύλλων, όπου βάραιναν οι μυρωδάτοι ήλιοι του χειμώνα, με στόλιζες την αέναη ανθοφορία ποτίζοντας τις ρίζες μου με τον ιδρώτα των άθλων σου, οργώνοντας τη γη μου με το υνί των ονείρων σου για ν’ απλωθώ πεντάμορφη στους επτά ουρανούς, καρποφόρα κι έκθετη στη βουλιμία των θνητών, γυμνή στους πέντε ανέμους, διψασμένη για πάθος, χορτασμένη οδύνη, ευάλωτη στην τρυφερότητα των αγγιγμάτων σου, έκπληκτη απ’ τη βουλιμία των επιθυμιών, τρομαγμένη απ’ τις επισημάνσεις της λογικής, παράτολμη στη βακχική μανία σου, υποτακτική στη νηνεμία, επαναστατημένη στην παραφορά της καταιγίδας, απαιτώντας τα πάντα κι αρκούμενη στο ελάχιστο, λοιδορώντας τον έρωτα κι ιχνηλατώντας τη στοργή.

Είμαι μια τρελή πορτοκαλιά φορτωμένη καρπούς με μπράτσα που ν’ αγγίζουν το χώμα (κάθε κλαρί κι άλλο κεντρί, μεθύσι χρωμάτων, το αιμάτινο απ’ το σαγκουίνι ως το χλωμό του λεμονιού, πανσπερμία ηδονών, συντήξεις επιθυμιών, συγχορδίες ποίησης κι εκρήξεις πάθους) ταυτόχρονα ολάνθιστη λαμπερή και μυρωδάτη. Πορτοκάλι ο έρωτάς σου. Τον στύβω και δακρύζω, τον ξεζουμίζω για να γλυκαθώ. Διψώ για την ψευδαίσθηση της αιώνιας ανθοφορίας που με ντύνεις.

Κρύψου κάτω απ’ τις φτερούγες μου. Στη σπηλιά μου κούρνιασε για ν’ απαγκιάσεις απ’ τον παγετό της καθημερινότητας. Η κρύπτη μου ναός του έρωτά σου. Στον πράσινο θόλο μου τα λάβαρα των ταξιδιών σου κυματίζουν λεύτερα. Οι πορτοκαλιές μου πανσέληνοι δε δύουν ποτέ. Ο λεπτός κορμός μου τρυφερά ολοχρονίς εγκυμονεί την άνοιξη.

Τούτα τα χρυσά μου μήλα, με τη γλύκα του μανταρινιού, την πίκρα του νεραντζιού, την αγνότητα του λεμονιού, τη πολυπλοκότητα του πορτοκαλιού, τη μονομέρεια του γκρέιπ φρουτ  την αστάθεια του κίτρου, την επιθετικότητα του περγαμόντο και την αμφισημία του γλυκολέμονου, όλα όσα πειραματιζόμενη δημιουργώ, δικά σου τρόπαια. Κανείς Ευρυσθέας δε  θα τολμήσει να τα δοκιμάσει. Μην τα προσφέρεις ξανά στη σοφία της Αθηνάς. Είναι τα παιδιά μας. Χάριτες ή χρυσά μήλα, απόγονοι του Ήλιου και της Αίγλης, τρόπαια ερωτικά μιας ατέλειωτης εκστρατείας προς το φως, μιας αέναης πορείας απ’ τη Νύχτα στην Ηώ κι απ’ τη Γαία στον Ωκεανό και τον Ήλιο.

Δημοσιεύτηκε  εφημερίδα Η ΑΥΓΗ στήλη "εξ αφορμής" 28-10-97

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου