Στη Σοφία της Άγνοιας Δόξα 3
Στη Σοφία της Άγνοιας Δόξα 3
Ίσως να μην άξιζε να καρτερούμε τους ανθούς της μέλισσας τώρα που
οι μέρες λίγνεψαν και ψήλωσαν σαν στάχυα πεινασμένα. Ίσως η αυγή να μας
συντρόφευε στ' απορημένα βλέφαρα της καρτερίας. Η αριθμητική νικήθηκε από της
ελπίδας το φτεροκόπημα. Η αλήθεια διπλομανταλώθηκε στην κόψη της σιωπής. Το
άρωμα του κρίνου πρόδωσε της άνοιξης τον ψίθυρο κι ο ύπνος μας τραβάει στ'
ανοιχτά, εξαφτέρουγα τρεχαντήρια. Το πεταμένο παπούτσι στη γωνιά πληγώνει την
ευαισθησία του καθωσπρεπισμού μας κι αυτά τα ρούχα που ξεχειλίζουν στα συρτάρια
μετρούν την εγκατάλειψη. Κείνα τ' αποκαμωμένα παπούτσια στο παρκέ βουλιάζουν
στάζοντας την κούραση της ημέρας. Οι νύχτες οι παρθενικές βρόγχος στο λαιμό. Κι
αυτό το φως της μέρας που δε λέει να τελειώσει προκαλεί γι απόδραση τελειωτική.
Μάταια συλλαβίζουν τα καναρίνια στο μπαλκόνι. Κανείς δεν ακούει τη φλυαρία του
γαρύφαλου. Οι γλάστρες στεγνές απ' τον ίδρω της νύχτας κι οι αυλόθυρες
σφαλιχτές στου διαβάτη τη χαρά. Κάποια ταξίδια που μαράθηκαν πριν ανηφορίσουμε
της ανάγκης τα στενά. Κάποια λιμάνια βαλτωμένα που θάμπωσαν τις αστραφτερές
προθέσεις μας, κάποιοι βουρκωμένοι ουρανοί που φυλάκισαν τις ευαισθησίες μας.
Κάποια σιωπηρή άνοιξη που φτερούγισε δίχως να μας ασπαστεί τη μέρα της Λαμπρής,
κείνο τ' αυγό που κουράστηκε να καρτερεί το βράδυ της Ανάστασης, κείνο το
μαχαίρι που στόμωσε στην κόψη της ελπίδας, κείνο το παιδί που βιάστηκε να
γεννηθεί κι η θλίψη που δεν κουράζεται να παραμονεύει πίσω απ' τα πατζούρια της
αμφιβολίας.
Για την κατήφεια των εσωτερικών οριζόντων πώς να μιλήσω; Για τους
ασυναίσθητους συνειρμούς της περιέλιξης; Για τους ωκεανούς της αυταρέσκειας; Η
φθορά με συντρίβει. Φθορά που διακρίνεται στις σκιές των ανατολών, στο
νανούρισμα των αναστολών, στην ωριμότητα των συναισθημάτων, στο λαχάνιασμα της
λογικής που ακροβατεί στο άπειρο και με συντρίβει. Τσιμπήματα ηδονικών εντόμων
μαρτυρούν τη διάσταση των γεγονότων. Πρόσμενα τη νικητήρια εφόρμηση των ποιητών
που σάλπιζαν τη μοναδικότητα, τη στιγμή που οι ώρες κατέρρεαν με κραδασμούς
ερώτων. Άνεμος ηλιοφάντης ανέτειλε βυθίζοντας τους πυρετούς των ονείρων.
Μεθοδικότητα ρητόρευαν οι ισχυροί στη σκιά της μαδημένης παπαρούνας. Λιμάνι
ανήλιαγο οι στοχασμοί σου πορεύονται, θυμίαμα στη μορφή που ονομάτισα Αγάπη. Κι
η έκλειψη της παρουσίασης σου πικρός καφές. Κρασί η αύρα των στοχασμών σου. Το
δάκρυ τίναξε τη σκόνη της απόφασης. Συσπειρωθήκαμε ανεπίστρεπτα. Ήταν φυσική η
εκτίναξη του εκκρεμούς μας. Υπάρχουν βέβαια και τ' άλλα. Οι ανασκαφές του
υποσυνείδητου, τ' ανελέητο όργωμα των επιθυμιών, το ανακάτεμα στην τράπουλα των
πιθανοτήτων. Που πάντα χάνω κι όπως έτσι πρέπει. Και που πάντα με τρελαίνει η
δυνατότητα διαφυγής.
Να μιλήσω και για τ' αμίλητα; Για τους γοργότερους χτύπους της
καρδιάς, για τη μελωδία των βλεμμάτων, για το άρωμα του πεύκου και το φως του
φεγγαριού, για όσα ανώδυνα υπάρχουν για να μας εμπνέουν, για τον έρωτα που
πεισματικά ενεδρεύει πίσω από κατεβασμένες γρίλιες. Για όσα θα μπορούν να
συμβούν, για όσα δυνητικά έγιναν, για τα εγκλήματα που διαπράττονται στο νου,
για την απόλαυση που ακόμη δεν εξαντλήθηκε. Ο νους μου υπέροχο καλειδοσκόπιο
μεταλλάζει μαγευτικά τον κόσμο.
Τα μυστικά νεύματα του κορμιού σκιάζουν την αληθοφάνεια της
νόησης. Ζούμε σε πολλούς ομόκεντρους κύκλους που μας παρασύρουν στη δίνη τους.
Αιωρούμαι λοιπόν. Μεθώ στη διάθεση της άνωσης μέχρι που νιώθω τα δάχτυλά μου να
μουδιάζουν. Το αγιόκλημα ευωδιάζει τις καλοκαιρινές μου μνήμες. Κι αυτή η
λιγωτική νύχτα μοσκοθολά υποσχέσεις αιώνιας ευτυχίας. Μένει η γαλήνη της
δροσιάς που πονετικά μας ραίνει ο ουρανός σφραγίζοντας έτσι την προσωρινότητά
μας. Ίσως φταίει η θάλασσα. Πυροδοτεί τις μνήμες. Ίσως τα τζιτζίκια και η
φλυαρία των ανέμων στις πευκοβελόνες. Ίσως είναι η μυρουδιά καλοκαιριού, το
ξύπνημα του κορμιού κάτω από τον ήλιο, η απώλεια κάθε αισθητικής κάτω απ' το
νερό. Έτσι ξεπήδησε ο πίδακας των φαντασιώσεων, η πολυκοσμία των πιθανοτήτων,
τ' άνοιγμα του ορίζοντα στη συντριβή του χρόνου, η χαραυγή του Τίποτε που
περικλείει το Παν.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου